In haar recente landschappen gaat het over leegte, licht en verstilling in combinatie met aardse elementen. De objets trouvés, collage-elementen en de verfstreek zijn bepalend voor de compositie waar lichtval en rauwheid elkaar ontmoeten. Struinend langs het strand of fietsend door de stad belanden allerlei vondsten in haar Utrechtse atelier.

Oud roest, zink of lood dat vrijkomt uit de verbouwing van Utrechtse daken transformeert in een horizon op linnen. Zo ontstaan verstilde polder-, wad- en droomlandschappen vormgegeven vanuit gebruikt materiaal.

De leidraad in haar werk is de huid. Aardkorst, boomschors of de huid van onszelf, alle natuur is omhuld door een huid en deze weerspiegelt het leven zelf.

Beschadiging en verval verwonderen naast schoonheid. Barsten in verf en materie bestaan naast gladde olieverflagen.

Als kunstenaar en filosoof is Els geboeid door de mens en zijn vergankelijkheid. Aardlagen en huidweefsels vertaalt zij naar landschappelijke beelden die symbool staan voor de menselijke gelaagdheid. Daardoor gaat haar werk ook over de mens, ook al schildert zij hem niet.